اختراع فن چاپ درحقيقت به قرنها پيش از گوتنبرگ، كه نامش بهعنوان مخترع چاپ در تاريخ به ثبت رسيده است، برميگردد. آسوريان چند هزار سال قبل از ميلاد بر خشتهايي از گل رس مهر مي‌زدند.
استفاده حروف قابل انتقال نيز ميان سال‌هاي 1051 و 1058 در چين آغاز شد. مخترع اين حروف فردي به نام پي‌شنگ بود و حروف هم از گل كارت ويزيت رس ساخته مي‌شد. حروف دستي و حروف قلعي كه پس از آنها به كارآمد، هيچ يك رواجي نيافت؛ برعكس حروف چوبي متداول شد. تا اين‌كه در سال 1440، گوتنبرگ ظاهراً بدون اطلاع از كار چيني‌ها، حروف قابل انتقال را اختراع كرد و براي هر يك از حروف الفبا يك حرف جداگانه به كار برد. حروف متحرك را چيني‌ها اختراع كردند؛ ولي گوتنبرگ كه حرفهاش زرگري بود، آلياژ مناسب براي ريختهگري حروف را از سرب و آنتي موآن به دست آورد چاپ كارت ويزيت و سپس نسبت هر يك از اين دو فلز را بهگونهاي انتخاب كرد كه حروف بيش از حد سخت و نرم نباشند. وي براي مركب چاپ هم فرمول مناسبي يافت و خلاصه با رفع موانع و حل مشكلات عمل چاپ را ميسر و اجرايي كرد. تقريباً بيست سال پس از نخستين تلاشهاي گوتنبرگش در امر چاپ، اين صنعت با استفاده از سطوح برجسته در ونيز، فلورانس، پاريس و ليون در حدي مختصر و محدود رواج يافت؛ اما دستگاه چاپ گوتنبرگ، به علت هزينههاي بسيار زياد فقط براي ثروتمندان قابل دسترسي بود.
پراتسوم